Welcome to the jungle

Galapagos Islands, 23 maart 2014

Lieve allemaal,

Het zal jullie wellicht niet ontgaan zijn da ik dat afgelopen dagen heb doorgebracht in de Amazone van Cuyabeno National Park. Dit is absoluut een van de trips geweest om nooit te vergeten. Als slagroom op de taart bevind ik mij nu op de Galapagos eilanden. Om niet op de zaken vooruit te lopen beginnen we wederom waar we gebleven waren. Dus hierover straks meer. De Galapagos bewaar ik nog even voor een volgend verslag. Want dat is gewoon niet normaal.

Banos, 13 maart 2013
Met de nachtbus vanuit Cuenca kwamen we in de ochtend aan in Banos. Eerst een korte overstap in Ambato en je bent in deze stad, die toegang biedt tot een zeer bosrijke en heuvelachtige gebergte. Banos, bekend om haar natuurlijke warmwaterbronnen heeft vele outdoor-activiteien. Echter zijn we eerst langs een paar tour operators gegaan om wat informatie in te winnen voor een bezoek aan de Amazone. Ik was dit in eerste instantie helemaal niet van plan maar toen ik eenmaal zag hoe gaaf het is was ik om. De volgende avond zou ik al vertrekken! Bij dezelfde operator met korting een mountainbike gehuurd om richting Cascada del Diablo te gaan. Het lijkt alsof alle watervallen in Zuid Amerika de naam van de duivel hebben. Hadden ze best iets creatiever in mogen zijn. Echter maakt het de reis niet minder de moeite waard. Een fietsroute van 16 km downhill leidt naar dit nationaal park. Deze fietsroute gaat langs watervallen, canopy spots en tunnels over de provinciale weg. Voor aankomst nog even mijn eerste (!) trucha op de kop getikt. Trucha is een lokale visdelicatesse. Waarom ik dit nooit eerder heb geproefd zou ik niet weren. Anyway, het was heerlijk, maar na een korte wandeling door het park ben je bij de waterval. Het is weliswaar geen Iguazu, maar het maakt de trip niet minder waard. Voor de weg terug naar Banos biedt men de mogelijkheid aan om mee te liften met een truck. Ik had eigenlijk wel zin om terug te fietsen en met de Galapagos in mijn achterhoofd wilde ik geen geld uitgeven. De weg terug (16 km uphill) viel vrij tegen, al kan een beetje beweging nooit kwaad.

De volgende dag gehiked naar Bellavista, een uitkijkpost over de stad. Daarna de weg vervolgd richting Casa del Arbol, een boomhut 5 km verderop die beschikt over een schommel die over de afgrond heen gaat. De wandeling duurde ongeveer 2,5 uur, maar dit is zeker de moeite waard. Onderweg een jongen uit Buenos Aires ontmoet met wie ik mijn spaans heb kunnen oefenen. Bovenaan de top wederom een hoop laffe toeristen die een taxi hadden genomen naar deze mirador. Via een andere weg richting het oosten naar beneden, langs een ontzettend lelijk standbeeld van de heilige maagd Maria. Eenmaal terug in Banos was het alweer bijna tijd om mijn spullen te pakken om richting de bus te gaan. Tara ging naar Quilotoa om daar te gaan hiken. Ik heb ondertussen het hiken wel een beetje gezien, en wilde om tijdsoverwegingen voort maken richting de Amazone. Haar bus ging een paar uur eerder. Voor mijn vertrek nog even langs een klein Italiaans restaurantje gegaan die ik eerder op de dag was tegengekomen. Het viel me op dat zijn pizza's een ontzettend dikke bodem hadden, ondanks dat die man daadwerkelijk een Italiaan was. Hij zei dat de mensen daar het op die manier gewend zijn. Toen ik vroeg of hij een authentieke Italiaanse pizza voor me kon maken, stemde hij breed glimlachend in. En inderdaad, de pizza was fantastisch! Zijn tent heet Carpe Diem en zit een straat achter het centrale park in Banos. De nachtbus vertrok om 19.30 richting Lago Agrio. Vanavond lekker slapen en morgen gezond weer op.

Cuyabeno, de Amazone, 15 maart 2014
We werden gedropt in Lago Agrio, een klam dorpje op het randje van de grens met Colombia. We moesten ongeveer 2 uur wachten in een hotellobby waar we zouden worden opgepikt. In dat hotel kwam ik Sean en Nicola, een stel uit Australië, weer tegen, die ik in Colca Canyon had ontmoet. Ontzettend toevallig. Voor vertrek nog even kaartspelletjes doen om de tijd te doden. Het minibusje dat ons kwam ophalen zou nog eens 2,5 uur rijden richting Cuyabeno. Vanaf daar werden we opgepikt door Francisco, onze tourgids. Met hem vervolgde we per kano onze weg richting de lodge, die nog eens 2 uur dieper in de jungle zat. FYI, de kano is gemotoriseerd. We zaten in de Samonah lodge. Onze groep bestond uit 12 personen. Bij aankomst heb je gelijk het idee dat je diep in de jungle zit. Donkergroene rivieren, geflankeerd door verschillende soorten bebossing, die hier en daar een omgevallen boom die half in de rivier laten slingeren. Onderweg is het continu zoeken naar 'wildlife', en dat zit er zeker. We hebben ontzettend veel kleine apen gezien, een zeer grote verscheidenheid aan vogels en, jawel, anaconda's! Je moet ontzettend goed zoeken naar deze beesten. De Anaconda is 's werelds grootste en sterkste wurgslang en is het ultieme roofdier van de Amazone. Het is erg lastig om ze te vinden; Niet voor niets staat de anaconda naast de kaaiman en de jaguar het hoogst in de voedselketen. Bij aankomst even settlen in je kamer, Ik had een 3-persoonskamer voor mijzelf, helemaal top! Uiteraard zijn de bedden voorzien van klamboes. Ondertussen ben ik gewend aan de continue walm van muggenmelk op je lichaam. Dat moet ook wel, want vooral 's avonds er zijn talloze muggen te vinden. Al moet ik zeggen dat ik erger had verwacht. Daarnaast zijn er in onze lodge verschillende tarantula's te vinden, met name in de gemeenschappelijke ruimte. Hun grootte varieert van 8 tot 15 cm. Het zijn zeer schappelijke beesten, al vind ik het toch minder fijn mocht ik er een in m'n bed vinden. Later die middag de kano genomen richting Lago Grande. De naam zegt het al, dit is het grootste meer in de omgeving. Als je geluk heb, kun je hier roze dolfijnen zien. En inderdaad, die avond hebben we ze af en toe zien langswippen. Vervolgens zijn een aantal van ons gaan zwemmen in het meer. Het zwemmen was erg lekker, al is het minder geruststellend dat nog geen 100 meter verderop kaaimannen en anaconda's op de loer liggen. Enfin, het scheen allemaal heel veilig te zijn. Daarna vanuit onze kano de zonsondergang bekeken die werkelijk prachtig was! Bij terugkomst in de lodge prima avondeten, om na een kaartspelletje onder je klamboe te kruipen, in de hoop dat er geen beesten inkruipen...

Die nacht verassend goed geslapen, al ben ik een paar keer midden in de nacht wakker geworden door het krijsend geluid van een vleermuis en om te kijken of mijn klamboe zijn werk goed deed. Die dag zouden we een wandeling gaan maken door de jungle. Langs joekels van spinnen en minuscule giftige kikkers, door modder waar je laarzen bijna in verdwijnen, en de meest uiteenlopende medicijnbomen. Zo hebben we een boomschors geproefd die malaria zou verhelpen en een boom die helpt tegen maagpijn en diaree. Allebei top dus. Na ongeveer een half uurtje lopen liep ik achter onze gids Francisco door de groene wildernis. Toen ik opzij keek zag ik iets wat in eerste instantie gewoon op een tak leek. Maar na nog een keer goed kijken wist ik het zeker: slang! Francisco had em zelfs gemist (en die vent zag alles). Deze slang was aan het jagen. Niet op ons, want daar was ie veel te klein voor. Desalniettemin was hij giftig en kon je lelijk gebeten worden. Daarom is regel nummer 1 in de jungle: niets aanraken. Je weet nooit of je een tak of een slang te pakken heb, of dat er een giftige spin op de loer ligt. Tijdens onze wandeling hebben we verder nog geslingerd aan liana's, melk uit een boom geproefd en citroen-mieren gegeten. Dat laatste smaakte eigenlijk best prima. Daarna terug richting de lodge voor de lunch om vervolgens nog een avondwandeling te maken door de jungle. Voornamelijk insecten zijn 's nachts actief. Om ze te kunnen zien was het dus noodzakelijk om je zaklamp mee te nemen. De wandeling was vrij creepy, en is in je eentje zeker niet aan te raden. We hebben die nacht veel giftige spinnen gezien en kikkers. Op de weg terug nog op zoek gegaan naar kaaimannen. Evenals anaconda's bevinden die zich vooral aan de rivierbanken. Francisco spotte al gauw een kleine kaaiman en tot onze verbazing wist hij deze nog te vangen ook. Een spaans meisje die een selfie met de kaaiman wilde maken, had dat beest niet goed vast waardoor hij bijna ontsnapte... Maar wat een vreemde huid hebben deze beesten. Het voelt ontzettend ruw, stekelig en hard. Wel heel vet om van dichtbij te zien!

De volgende dag stond een bezoek aan een lokale community op het programma. Die bevond zich nog eens 2 uur dieper in de jungle. Onderweg kwamen we een omgevallen boom tegen in de rivier. Het leek vrij onmogelijk voor ons om erlangs te komen. Echter zei Francisco dat we eruit moesten stappen, waarna zijn compagnon Luiz doodleuk over de boomstam heen voer. (Heb er videomateriaal van.) Wat betreft de lokale stam had ik echt een soort Inca civilisatie in mijn hoofd, maar dit bleek een beetje geromantiseerd. Het waren vrij normale mensen die een eigen taal spreken en zich verder niet zoveel aantrekken van de buitenwereld. Met een inheemse vrouw zijn we op zoek gegaan naar de yuca boom, waarvan we pan de yuca gingen maken (yuca brood). Dit wordt gemaakt van de wortels van de boom. Met een machete werd deze boom met de grond gelijk gemaakt. Ik mocht helpen met het eruit trekken van de wortels. Vervolgens strip je deze wortel en wordt alles geraspt. Daarna wordt het ontdaan van alle vocht, waardoor een soort kokos residu overblijft. Als je een beetje daarvan over je handen smeert krijg je ontzettend zachte handen. Misschien een tip voor organic cosmetica merken? Het residu wordt opgebakken op een plateau in een open vuur tot een soort pannenkoek. Met een beetje tonijn erbij smaakte het vrij goed moet ik zeggen! Op de weg terug kwamen we erachter waarom het een tropisch REGENwoud heet. Want het begon toch te stortbuien, niet normaal. Onze regenponchos konden ons nauwelijks ertegen beschermen. Toen het eindelijk is gaan stoppen met regenen zijn we wederom Lago Grande op gegaan om roze dolfijnen te spotten. Dit keer kwamen ze zeer dichtbij, heel nice!

De volgende dag zouden we vogels gaan spotten in alle vroegte. Vanwege de regen ging dit helaas niet door. Al moet ik zeggen dat we onderweg al genoeg vogels gezien hebben, dus dit was geen ramp. Daarna was het alweer tijd om dag te zeggen tegen Samonah lodge en toebehoren. Het was een vrij spontane trip voor mij, maar zeker eentje die een blijvende indruk heeft achtergelaten. Mijn weg terug naar de beschaving ging via Lago Agrio richting Quito. Mijn vlucht naar de Galapagos zou in de ochtend vanaf Quito gaan. Nu zou ik om 23.00 's avonds aankomen in Quito, maar dit leek me niet heel relaxt om dan gelijk naar Galapagos te vliegen. Dus een dagje Quito om alles op orde te krijgen leek me een prima idee.

Quito, 19 maart 2014
Van harte gefeliciteerd opa! Alweer 82 jaar en nog zoveel energie. Petje af! Mijn dag in Quito begon vroeg, aangezien ik in de bus al redelijk veel geslapen had. Ik verbleef in het noordelijke gedeelte van de stad. Gelijk mijn wastas weggebracht en een paar uur aan de telefoon gezeten met Avianca en AeroGal om mij te listen voor de vlucht naar Galapagos. Verder werd mij geadviseerd om medicijnen tegen zeeziekte mee te nemen en een onderwatercamera te kopen. Toe dat allebei gelukt was heb ik in Quito lenzen gekocht voor bij het snorkelen. Het leek me onhandig om dat met bril te doen. Daarna ben ik door het oude gedeelte van Quito gelopen, wat een koloniaal verleden heeft, dus bijzondere gebouwen, pleintjes en uiteraard kerken. De eerste basiliek die ik tegen kwam was de Basilica del Voto Nacional. Het is mogelijk om de trappen van deze gotische kerk te beklimmen, al kost dat $2. Nu moet ik zeggen dat ik veel moeite heb met geld geven aan de kerk. Gelukkig heeft deze attractie ook een uitgang die prima fungeert om naar binnen te gaan. Bovenaan heb je een prachtig uitzicht over Quito en het standbeeld van, jawel, Maria, die in de verte tussen de twee torens door pronkt. Mijn weg vervolgd door het oude gedeelte van Quito, richting Iglesia de San Francisco. Nu heb ik aardig wat kerken van binnen gezien die met goud geplamuurd zijn, maar dit sloeg alles. Alles is er spik en span en blinkt van het goud. Krankzinnig maar toch beeldig. Snappen jullie gelijk waarom ik geld geven aan de kerk een slecht idee vind. Nadat ik het oude gedeelte wel gezien had, heb ik de bus ($0,25) genomen naar het nieuwe gedeelte. Mijn vlucht zou de volgende dag om 07.05 vertrekken. Aangezien ik toch om 04.00 naar de luchthaven zou gaan leek mij een nacht boeken een beetje overbodig. Dus besloten de woensdagnacht maar eens ouderwets te gaan doorhalen. Onderweg langs een salsa school gelopen, want volgens de Lonely Planet kon je daar goed lessen nemen. Toevallig was er net een groep bezig met een oneven aantal, dus ik kon gelijk aansluiten. Voor $6 heb je de basis technieken wel onder controle. Vroeger dacht ik dat ik het allemaal wel perfect deed; nu weet ik het zeker... De salsa groep bestond uit jonge mensen die hier vrijwilligerswerk aan het doen waren. Dit houdt voornamelijk in dat men engels doceert. Met hen 's avonds uit geweest in een lokale tent was zeker mooi.

Die nacht ontiegelijk brak lopen vertoeven op het vliegveld van Quito (dat ook nog eens 30 km verderop ligt). Bij de incheckbalie kreeg ik om 05.00 te horen dat de vlucht vol zat en dat ik om 09.00 moest terugkomen. Nu zijn er altijd mensen die niet komen opdagen voor wat voor reden dan ook. Dus om 6.30 nog even nagevraagd of er niet toch nog plek was... En ja hoor! Voldoende open plekken betekende dat ik naar de Galapagos eilanden ging vliegen! Ik ging er gewoon heen, hoe tof! Wat ik hier tot nu toe heb meegemaakt is onbeschrijflijk, maar ik zal proberen het eerdaags eens op papier te zetten. Jullie zullen toch even moeten wachten.

Heel veel liefs en tot gauw!
Brian