Coke prisons, Cholita wrestling, Copacabana, and C

Arequipa, 28 februari 2014

Lieve allemaal,

Momenteel bevind ik mij 500 km westelijk en circa 2000 meter lager dan La Paz. In Arequipa welteverstaan. Deze stad is de op een na grootste van Peru en is gelegen in een vallei omringd door vulkanen. De stad heeft de bijnaam 'de witte stad'. Deze naam heeft zij te danken aan het witte lavagesteente waarmee met name de binnenstad op Inca wijze wordt bekleed. Het is geweldig om te zien en om doorheen te lopen. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Wat ik ook niet heb zien aankomen is het Alpaca vlees van een paar dagen geleden. Dat was niet helemaal kosjer, dus mijn eerste voedselvergiftiging is een feit. Gelukkig hadden de Inca's vroeger een remedie voor elke ziekte. Op de lokale markt werd mij aangeraden om Lenaza-sap te drinken (volgens mij van de linzenboon). Het is een soort warme gelatine drap wat nergens naar smaakt. De volgende dag had ik geen last meer.

De afgelopen dagen heb ik ontzettend veel meegemaakt, ondanks dat ik iets te lang in La Paz ben blijven hangen. Met Casper kan ik het qua humor goed vinden. Bij elk registratieformulier van hostels, bussen en nationaal parken vraagt men standaard wat je voor werk doet (occupation). Er van uitgaande dat er toch geen serieuze dingen met deze info gedaan wordt, is dit een greep uit onze inzendingen: CEO, dokter, profvoetballer, danser, batman en filantroop. De mensen achter de balie keken nooit meer hetzelfde naar ons.

Ik weet het, het is een twee weken sinds mijn laatste blogpost. Ga er dus lekker voor zitten.

La Paz, 14 februari 2014
Zoals ik eerder aangaf is La Paz vrij hoog gelegen (3600 meter). Dit betekent weinig zuurstof, waardoor je af en toe denkt dat je conditie sterk achteruit gaat. Goed trainen kun je hier zeker, was het niet dat La Paz ontzettend smerig is met alle uitlaatgassen en troep op straat. De avond van Valentijnsdag gegeten in het alom geprezen steak restaurant van Dennis Lindenburg, de neef van Erik. Hijzelf was er niet, maar na een telefoontje kregen we korting op het eten :) Wel wilde ik de befaamde Steak Jack Daniels proberen. Als je in La Paz bent is dit zeker een aanrader!

De volgende dag een looptour gedaan door de stad. Deze tours worden overal wel aangeboden en zijn op basis van fooien. De tour begon bij de gevangenis van La Paz. Dit is een zeer autonome stichting met 4200 inwoners en circa 15 bewakers (!). Ik noem het inwoners omdat zich daarbinnen een geheel eigen wereld afspeelt. Elke gevangene huurt zijn eigen cel. Indien diegene daar niet toe in staat is, kunnen vrouw en kinderen in dezelfde cel terechtkomen om te helpen met de kostwinning. Daarbinnen zitten restaurants, prostituees, een school voor kinderen, en een heuse cocaïnefabriek... Hierover straks meer. Terugkomend op de enorm sterke Boliviaanse vrouwen. Het is dus zo dat vrouwen die hun hoedje recht op hun hoofd dragen bezet/getrouwd zijn. Draagt zij het hoofddeksel schuin, dan is zij nog beschikbaar. Goed opletten dus. De tour vervolgde zich langs een van de vele markten, richting de heksenmarkt. Hier worden de raarste charlatan spulletjes verkocht, zoals: Follow-me-dust, geluksthee en allerlei gekke miniatuurtjes. Bolivianen zijn ontzettend bijgelovig. Als je bijvoorbeeld beter wil voetballen, dan hou je een voetval miniatuurtje bij je. Ook worden geiten en lama's geslacht bij het zegenen van bijvoorbeeld een huis. De legende vertelt dat bij grote gebouwen iets waardevollers zich nodig acht, namelijk een mens. Nietsvermoedende zwervers op straat zouden worden meegenomen en onder het cement worden gestopt... BIZAR! Uiteraard is dit niet legaal en kan men niets bewijzen. Ik heb het vol ongeloof aangehoord. We vervolgden onze weg langs Cathedral San Francisco en de lelijkste markt van La Paz (midden in de stad). Tot slot een mooi uitzicht vanaf de top van Hotel Residencial.

16 februari 2014
Casper en ik hadden erg uitgekeken naar de Cholita wrestling, een lokaal fenomeen. Dit vindt plaats op zondagen in El Alto, een buitenstad op de heuvel naast La Paz. In tegenstelling tot doorsnee worstelwedstrijden stappen vrouwen hier ook in de ring. In traditionele kleding welteverstaan. Uiteraard gaat het allemaal om de show en heeft het eigenlijk helemaal niets met worstelen te maken. Er komt geen geldige been-, of armklem aan te pas. Toch kan het er hier en daar behoorlijk heftig aan toe gaan. Vooral wanneer de mannelijke worstelaars (vaak uitgedost in de meest afschuwelijke outfits) ietwat oneerbiedig omgaan met de dames. In het begin was de show vrij vermakelijk, maar na een uurtje weet je wel dat de referee is omgekocht door de schurk en dat de goede altijd wint. Na een tijdje hadden wij het dan ook wel gehad. Gek genoeg konden de vele Japanse toeschouwers er maar geen genoeg van krijgen. Die vinden dit helemaal mooi.

Maandagavond eindelijk met de neef van Erik weten af te spreken, Dennis Lindenburg. Dennis woont nu ruim 6 jaar in La Paz en is nu mede eigenaar van een zestal restaurants en pubs. Een echte Venneper kunnen we wel zeggen. Heeft zelfs gewoond in 'het huisje' aan de dorpstraat, van de ouders van Erik. We ontmoetten hem in cafe Oliver's, een Ierse pub. Zijn restaurants zijn bijna allemaal gelegen in 1 straat, the 4 Corners. Het assortiment is zeer uitgebreid, van Steakhouse tot Italiaans, van Mexicaans tot vegetarisch. Voor ieder wat wils. Dennis is een hele enthousiaste vent die hier helemaal zijn draai heeft gevonden. Nog heeft hij veel projecten lopen op ondernemend gebied.

De dagen die volgden stonden veel in het teken van de Olympische Spelen, die ik in het Loki hostel veel heb gevolgd. Menig hostelganger mochten niet in de buurt komen van de tv wanneer Nederland aan het schaatsen was. Verder hebben Casper, ik en Lukas (jongen uit Duitsland) een zoektocht gedaan om de vaccinatie van Casper in orde te maken. Ik weet inmiddels uit eigen ervaring wat een drama dit is in het buitenland. Dus leek me goed om met hem mee te gaan. Die avond naar de voetbal wedstrijd Bolivar tegen Leon geweest. Dit was een wedstrijd van de Copa Libertador, de Zuid Amerikaanse Champions League. Het publiek was uitzinnig en het hele stadion was voorzien van bakken met papiersnippers. Dit gaf een heel bijzonder effect. Bolivar (La Paz) speelde 1-1 tegen de Mexicaanse ploeg na een briljante show van de Boliviaanse keeper.

New York Dave
Op dinsdagmiddag liepen we door de stad en besloten even te zitten in het park voor de gevangenis van La Paz. Al snel werden we aangesproken door een kalende afro Amerikaanse man uit New York. Met zijn afgetrapte sneakers, sleeveless spijkerjasje en half afgeknauwde tanden krabde hij zo nu en dan nerveus op zijn buik en achterhoofd. Een volbloed junk. Zijn naam was Dave en hij zat in de gevangenis van La Paz. Aangezien hij binnen 6 weken vrij mocht, liet men hem overdag met proefverlof. Volgens eigen zeggen was hij niet meer aan de coke, enkel "china-eyes" (marihuana). Uiteraard was hij op zoek naar geld om wat instant koffie te kopen, maar het meerendeel van de tijd bestookten we hem met vragen. De gevangenis heeft zijn eigen discours. Iedereen betaalt voor zijn cel. Beschik je over veel geld, dan kun je een luxere kamer veroorloven, of zelf cellen kopen en onderverhuren. Er zijn zelfs cellen die veel weg hebben van een 5-sterrenhotel. Dit is enkel weggelegd voor bijvoorbeeld de corrupte politici die achter slot en grendel zitten. Wat ons voornamelijk intrigeerde was hoe de cocaïne-keten in elkaar steekt die achter deze gevangenis schuil gaat. 's Ochtends worden de coca-bladeren aangeleverd. De gevangenen vervaardigen de cocaïne ten goede van de kostwinning van hun cel. Ze zijn dus haast afhankelijk van de inkomsten. De cocaïne wordt naar buiten gesmokkeld via kinderen die niet worden gefouilleerd, of via corrupte bewakers. De drugsbazen hebben eigenschap over de verschillende kiosken op het plein voor de gevangenis. Vanzelfsprekend fungeren deze als verkoop en distributiepunten. Met andere woorden, de gevangenis van La Paz is een cocainefabriek die wordt gerund door de samenleving. Ik begrijp niet hoe de Boliviaanse regering dit kan tolereren. Enfin, Dave voerde nog een imitatie-act op en we gaven hem een fooi. Wat toen gebeurde deed mij wel even verbazen. Dave liep naar de eerstvolgende kiosk om alles behalve koffie te kopen. Een dag later kwam Casper met het verhaal dat er meerdere gedateerde blogs zijn die over deze man vertellen, met exact het bovengenoemde verhaal. Niemand weet hoe lang Dave nog werkelijk te gaan heeft; misschien weet hij het zelf ook niet. Wel was het de meest interessante ontmoeting die we hebben meegemaakt.

Lake Titicaca, 19 februari 2014
Na een week La Paz had ik het wel gezien daar. Samen met Keith, die ik in Potosí had ontmoet en tevens de Uyuni trip had gedaan, besloten de bus om 16.00 te pakken om in de avond in Copacabana aan te komen. Dit plaatsje, niet te verwarren met de boulevard in Rio de Janeiro, is gelegen aan het Titicaca meer, het grootste 'high altitude' meer van de wereld. Na de nacht daar te hebben doorgebracht wilden we de volgende dag direct naar het nabij gelegen Isla del Sol. Dit is een klein eiland met rond de 3000 inwoners die nog onder zeer primitieve omstandigheden leven. Tevens beschikt dit eiland over een hoop Inca relikwieën.

In de ochtend eerst de Cerro Calvario beklommen, wat een mooi uitzicht biedt over Copacabana. Vervolgens om 13.30 de boot die je in 2 uur naar het noordelijke deel van het eiland brengt. In het noorden zijn de kampeermogelijkheden beter. Aangezien onze Ier Keith een fervent kampeerder is leek het ons handiger daar te overnachten. Op afstand van het eiland zie je de geïrrigeerde landschappen die zich over de gebergten strekken. Het doet je enigszins denken aan de sawa's in Indonesië. Heel erg mooi! Indien je niet van kamperen houdt kun je voor 30 Bolivianos (nog geen €3,50) overnachten in een kamer bij een lokale familie. Dit was zeer goed te doen. Aangezien we omstreeks 15.30 aankwamen, hadden we voldoende tijd om het noorden van het eiland te verkennen. Dit bestond uit La Piedra Sancta (de heilige steen), oude Inca ruïnes en een soort offer-tafel nabij gelegen. De volgende dag gelopen van noord naar zuid. Hier loop je ongeveer over de toppen van de heuvels van het eiland, met een prachtig 360 graden uitzicht over het geheel. Hier deden we ongeveer 2,5 uur over met bagage. Bij aankomst in het zuidelijke deel gedronken uit 'the Fountain of Youth', waarna we het de boot weer terug namen richting Copacabana om onze weg te vervolgen richting Peru. Isla del Sol is erg mooi, maar je hoeft er niet langer dan twee dagen te zitten.

En dan zit Bolivia er nagenoeg op en gaat alles opeens heel snel. Vooral als je met een Ier aan het reizen bent, die ook nog eens elke stuiver omdraait (waardoor ik helemaal geen drol uitgeef). Ik heb ontzettend genoten van Bolivia. Het is een land van uitersten. Gelegen op ontiegelijk hoge hoogtes. Waar dik zijn mooi is. Op 's werelds meest rijke grondstoffen en mineralen, maar waar tegelijkertijd zoveel armoede heerst. Ik ben erg onder de indruk van de kracht en doorzettingsvermogen van de mensen in Bolivia. Het land heeft nog heel lang te gaan, maar ik ben blij om te zien dat de situatie aan het verbeteren is. Bij uitstek een land waar veel kansen liggen, mits deze goed benut worden door de overheid. Ik zie mijzelf hier niet snel terugkomen, maar wel raad ik iedereen aan om hier een bezoek aan te brengen.

Peru, 22 februari 2014
Aangekomen in Puno. Nog steeds aan het Titicaca-meer, maar aan het Peruaanse kant. Dit was voor ons een korte stopover alvorens naar Arequipa te gaan. Een nacht gebleven in een hostel, en de volgende dag om 12.45 de bus naar Arequipa. De busrit deed er ongeveer 6 uur over. Wederom bij aankomst een hostel geboekt en die avond de verschrikkelijke Alpaca gegeten. De volgende dag in bed blijven liggen en later op de dag de Lenaza-sap gedronken. Dit werkte als een tierelier.

Valle de Colca (Colca Canyon), 25 februari 2014
Dat was wel nodig want de volgende dag stond de Valle de Colca op het programma. Dit is de op een na diepste vallei die kenmerkend is door haar indrukwekkende verschijning, steile hikes en condor-spotting. Beneden in de vallei zijn een aantal dorpjes waar veel boeren er een hostel op na houden. Ideaal dus als je een paar dagen door dit gebied wil trekken. Keith en ik vonden 2 dagen wel genoeg eigenlijk. Onderweg kwamen we onze vriend uit Barcelona, Alex, tegen die moet iemand anders een vergelijkbare route ging doen. Keith had de route min of meer uitgezocht toen ik doodziek op bed lag, dus ik liet het een beetje gebeuren. Zo hadden we bijvoorbeeld een hoop geld bespaard door geen tour te doen, maar zelf een lokale bus naar het gebied te pakken en te gaan lopen. Bij aankomst direct de vallei in richting San Juan. Je bent ongeveer 2,5 uur bezig om enkel naar beneden te lopen. Onderweg vlogen condors laag over ons heen en dit was geweldig. Keith is een fanatieke loper die niet bepaald wacht om de hike gezamenlijk te doen. Hij kwam dan ook 5 minuten eerder aan. Uiteraard was Keith kamperende en besloot ik bij een lokale familie te vertoeven. Onze slaapplaatsen waren niet bepaald dicht bij elkaar.

De volgende dag kwam ik rond 08.00 bij zijn tent en was hij blijkbaar al weg. Tamelijk onbeschofte actie, maarja fuck it. In principe zouden we die dag naar de oase gaan, een soort paradijslijk dorpje met zwembaden, cocktails etc. Dus ik dacht dat ik hem daar wel zou treffen. Ik zag het meer als een gunst. Onderweg lekker rustig aan gedaan en genoten van de omgeving, waarna ik na 2,5 uur aankwam in het schitterende dorpje. Het is omgeven door gelig gesteente met een aangrenzende rivier. Om er te komen loop je door verschillende boerderijen, langs watervallen en over een pittoreske loopbrug. Bij aankomst in de oase gelijk een duik genomen in het zwembad, en daarna rondgelopen. Geen Keith. Zou hij alweer omhoog zijn gegaan? Na ongeveer 2 uur had ik het wel gehad met de oase en besloot ik de berg weer omhoog te klimmen...

Dat bleek een beetje overmoedig, want dit pad is ontzettend steil gedurende ongeveer 4 uur. Ik was nog geen 30 minuten onderweg of de zon ging heel erg lekker. Vervolgens gingen mijn benen de hike van de ochtend voelen en werd het zwaarder en zwaarder. Direct kwam mijn Bear Grylls instinct naar boven en heb ik een t-shirt nat gemaakt en om mijn hoofd gebonden. Met de baard die ik inmiddels 1,5 heb laten staan, ben ik als een oermensch door de bergen gegaan. Het was zwaar, maar ik heb het gered. Bovenaan de berg een vreugdedansje gewaagd. Bovenaan het dorpje Cabanaconde een overnachting geboekt en vroeg mijn bed in. Als laatste wilde ik graag naar Cruz del Condor, de uitkijkpost over de vallei en rondvliegende condors. Daarna wilde ik gelijk door naar Arequipa. Er was helaas geen vroege bus die erheen ging, dus besloot ik omstreeks 06.30 te lopen (2 uur). Bij de Mirador kreeg ik een prive show van 2 condors die rakeling langs mij heen vlogen, geweldig! Heb er mooie foto's gemaakt. Het bleek echter dat ik bij een uitkijkpost eerder was dan waar alle menigte stond. Die mensen daar hadden geen condor gezien.

Nu zit ik wederom in het hostel in Arequipa. Vanavond ga ik alweer naar Ica, waar je ideaal kunt sandboarden in Huacachina. Heb er onwijs veel zin in!

Heel veel liefs!
Brian