Surfs up!

Cuenca, 12 maart 2014

Lieve allemaal,

Daar zijn we weer! Na ruim 10 dagen heb ik mijn weg heb vervolgd door het schitterende Peru. Mijn reisschema ging tot zover als het noorden van dit land, waar je de beste surfspots kunt vinden. Aangezien ik nog ongeveer 3 weken op de klok heb, heb ik besloten om mijn weg te vervolgen richting Ecuador! Ik heb veel goede verhalen gehoord over dit land, dus ik laat mij graag verassen.

Arequipa, 28 februari 2014
Nadat ik mijn laatste blog had geupload en richting de busterminal van Arequipa ben gegaan, was ik ruim op tijd om de bus naar Ica te pakken. Terwijl ik in de rij stond om mijn ticket om te wisselen voor een boarding ticket (dat moet blijkbaar), loop ik zowaar mijn goede vriend Keith tegen het lijf. Hem was ik kwijtgeraakt in de Colca Canyon. Wat bleek. Ik was destijds vanaf mijn hostel naar beneden gelopen richting zijn kampeerplaats, terwijl hij op hetzelfde moment via een andere route mij is gaan zoeken. We zijn elkaar dus compleet misgelopen. We zouden elkaar in Ica weer spreken. Eind goed, al goed.

Ica & Huacachina, 1 maart 2014
De nachtbus naar Ica verliep soepel. 8 uur lang zitten, muziek in, mond dicht en slapen. Ik blijf het ideaal vinden die nachtbussen. Je bespaart accommodatie-kosten en je hoeft niet continu uit je neus te vreten. Eenmaal in Ica aangekomen was het al snel duidelijk dat daar weinig te beleven valt. Dus vrijwel gelijk een taxi genomen naar Huacachina, wat 10 minuten verderop ligt. Dit minuscule dorpje is gelegen in een oase midden in de woestijn. Een stuk meer toeristisch, dat wel. Al snel een hostel gevonden dat tevens een goedkope sandboarding-tour aanbiedt. Om een uur of 10 's ochtends kwam Keith binnen die blijkbaar dezelfde keuze had gemaakt. Ons werd geadviseerd om in de namiddag te gaan sandboarden, omdat je dan des te meer geniet van de zonsondergang. Je wordt gebracht in een reuzachtige sandbuggy, met oorverdovende, vieze V8 motoren. In eerste instantie verwachtte ik dat deze buggy ons telkens als een soort stoeltjeslift naar boven zou brengen. Al snel kom je erachter dat dit niet de standaard pendelbus is. De chauffeurs van de buggy's rijden namelijk als gekken door de woestijn. Wanneer je met 100 km/u over een heuvel rijdt, is het geen uitzondering dat je met 4 wielen van de grond komt. Fantastisch! Na een kort kodak-momentje in de woestijn is het tijd om de afdaling te trotseren. Vrijwel gelijk besloten Keith en ik om staand naar beneden te gaan en dit ging vrij goed. Bochten maken gaat wat lastiger aangezien je slechts met een paar klittenbandjes vast zit aan je board. Ontzettend genoten van deze ervaring!

Lima, 2 maart 2014
De volgende ochtend naar Ica gegaan om daar wat eten te kopen op de locale markt. Ook dit bleek geen daverend succes. Dus na een degelijk ontbijt gelijk de bus gepakt: op naar de Peruaanse hoofdstad Lima! Ditmaal deed de bus er een schamele 4 uur over. Van tevoren had ik niet hele positieve verhalen gehoord over Lima. Als je er eenmaal bent begrijp je wel waarom. Brede straten. Veel asfalt overal. Relatief weinig cultuur. Bovenal de irritante automobilisten die voor het minste geringste toeteren, zo ook taxichauffeurs die jou willen oppikken. Om ze te plagen hebben we er op die manier eentje aangehouden. Op de vraag waar we heen wilden antwoordden we: "Nergens, jij riep ons." En de taxi reed boos weg. Keith wist een hostel in het centrum waar we eindelijk weer eens een maaltijd zelf in elkaar konden flansen. Na een maand had ik hier zoveel behoefte aan. Niet zozeer om geld te besparen (want een supermarkt is duurder dan de uit eten in veel gevallen), maar het geeft een ontzettend veilig gevoel dat het eten at je bereid op goede manier bereid is. Bovenal kwam al dat gefrituurde voedsel uit Bolivia m'n neus uit. De burrito's die avond waren goddelijk! Ook zijn we verslaafd geraakt aan een lokaal fruitsoort, genaamd Churimoya. Het is een witte zoete vrucht met grote zwarte pitten erin. De textuur lijkt op durian, maar met een veel toegankelijkere smaak en minder geurig ;-)

De wijk Miraflores scheen volgens velen de moeite waard te zijn, dus pakten we de metro (veredelde buslijn eigenlijk) richting deze westerse wijk. Hier was tevens de Nederlandse ambassade waar ik graag even langs wilden oom wat dingen te regelen voor m'n paspoort. Het schijnt zo te zijn dat je paspoort minimaal 6 maanden geldig moet zijn om de Galapagos te betreden. Mijn paspoort is 4 maanden geldig, dus even navragen. Helaas dien je eerst een afspraak in te plannen om langs te mogen komen. Daar hebben we dus weinig aan. Wist ik veel. Vervolgens gelopen door Miraflores naar Barronco, een ietwat culturelere wijk. Ook dit bleek tegen te vallen waarna we rechtsomkeert naar het hostel gingen. Onderweg kwamen we wel een affiche tegen dat Jack Johnson een concert zou geven in het park dat op steenworp afstand van ons hostel was! Kaarten waren vrij prijzig en bovendien overlapte het concert met onze bus. Echter konden we vanaf ons balkon alles prima horen en zien! Tijdens het concert bleek dat Jack himself aan het surfen was in Lima eerder op de dag. Wij moeten hem haast voorbij zijn gelopen.

Trujillo, 3 maart 2014
Onze bus die avond ging richting Trujillo. Van locals hadden we begrepen dat het nabij gelegen Huanchaco een zeer relaxt surfdorpje is. Na wederom een nachtbus bleek bij aankomst dat ook Trujillo het nodige te bieden had. Veel pre-Inca ruïnes, en bovenal bestond het stadje 400 jaar. Het hele dorp zou die avond uitrukken om feest te vieren. Onze spullen hebben we gedropt in een hostel en een tour geboekt langs de ruïnes. Te beginnen naar Huaca del Sol en Huaca de la Luna. Dit zijn tempels van de Moche beschaving uit 100 tot 800 A.D. Dit is nog voordat de Inca's aan de macht kwamen. Zeer indrukwekkende overblijfselen, met wederom veel rituelen met menselijk offeren (op zeer brute wijze). Hun geloof was dat deze offers hen zouden beschermen tegen El Nino, en terugkerende cyclus van intense lange regenval waarna droogte. Daarna naar de ruines van de pre Colombiaanse stad Chan Chan, die is ontstaan uit de overblijfselen van de Moche beschaving. Erg indrukwekkend. Die avond naar Plaza de Armas om wat van de festiviteiten mee te krijgen. Het plein stond tot aan de nok toe vol en er trad een Peruaanse band op die Caribische muziek aan het spelen was. De lokale folkmuziek die ik tot noch toe in Bolivia en Peru had gehoord deed pijn aan mijn oren. Het is een soort cumbia dat extreem hoog gezongen wordt en enorm herhalend is. Deze band daarentegen klonk vrij goed.

Huanchaco, 4 maart 2014
Tijd om te surfen! Iets waar ik wederom erg naar heb uitgekeken. Huanchaco is zoals eerder vermeld erg relaxt, niet toeristisch en perfect voor de beginnende en geavanceerde surfer. Het hostel waar we zaten, Hostal Sudamerica, had ongeveer alle gringo's uit de omgeving. De eigenaresse en hostess van het hostel noemt zichzelf La Gringa en is alles wat je ervan verwacht. Amerikaans, openhartig, moederlijk en "oh my god over the top". Mooi mens. Diezelfde dag surflessen geboekt voor de komende twee dagen. Mijn surfboard was weliswaar een soort zeilboot, wel stond ik direct mijn eerste golf! Heel tof. Wel is het onwijs vermoeiend om met zo'n board tegen de stroming in te peddelen. De volgende dag was eigenlijk vrijwel hetzelfde, lekker rustig aan gedaan, gesurfd en een neger geworden op het strand. Die avond met alle gringo's in een lokaal cafe wat gedronken. Er was live muziek in de vorm van een zanger/gitarist die wat Spaanstalige liedjes speelde. Naast hem lagen wat trommels en nog een gitaar. Aangezien we ongeveer de enigen waren zijn we doodleuk gaan meespelen met hem. De gitaar was voor mij en de akkoorden waren gelukkig vrij simpel, dus dat ging prima. Hij vond het helemaal fantastisch.

De volgende dag had ik om 6 uur 's ochtends afgesproken om te gaan vissen met een lokale Peruaan. Helaas kwam die vent niet opdagen, dus was ik voor niets vroeg uit m'n bed gekropen. Vervolgens wat geld gepind waarna ik mijn bankpas niet terug kreeg... Terug in het hostel werd ik goed geholpen door La Gringa die met de bank heeft gebeld. Ze zei dat de betreffende bank (BBVA) mij een nieuwe pas moet geven. In de shopping mall in Trujillo zouden ze mij kunnen helpen. Eenmaal daar bleek dat ze alsnog niets voor mij konden doen. Gelukkig heb ik mijn creditcard nog en moet het daar allemaal wel mee lukken. Blijft vervelend.

Mancora, 9 maart 2014
Diezelfde avond met Keith en een fransoos die we hier hebben ontmoet, Eric, de nachtbus gepakt naar de surf hoofdstad van Peru, Mancora! Alvorens we daarheen gingen kregen we de tip om eerst langs Organos te gaan. Echter toen we uitstapten was het al vrij snel duidelijk dat er geen hol te beleven was. Dus een taxi naar Mancora was snel gepiept. We wisten dat Mancora naast een surfdorp ook een bruisend nachtleven heeft. Om onszelf de nodige nachtrust tegemoet te komen, leek het ons een goed idee om in een hostel buiten het centrum te gaan zitten. Dit zag er prima uit. Vervolgens gelopen door Mancora en wat eten gescoord in de markt. Daarna een duik genomen in de zee en terug richting het hostel. We hadden verse vis gehaald van de markt, wat ik had door de bami heen heb gegooid. Was goed gelukt, al ging de textuur van de vis kapot. Volgende keer apart gerecht dus!
Die avond beetje lopen pilsen langs de boulevard. Als je er loopt waan je jezelf eventjes weer in Chersonissos. De oorverdovende muziek van de lokale discotheken resulteren in een cocktail van ongeïnspireerde bagger. Gek genoeg stonden alle kroegen stampvol met Peruaans fiesta-gente. Niet helemaal aan ons besteed, en wat vroeger ons nest in kon geen kwaad.

Die nacht werd ik ondanks alle muggenmelk compleet lek gestoken door de mosquito's. Ik was vroeg wakker toen de rest nog op apengapen lag, en ik kreeg spontaan zin om hard te lopen langs het strand. Na 2 maanden stilstand was dit wel even een verademing. Daarna een surfboard gehuurd en het water in gedoken. Ontzettend mooie golven die diagonaal de kustlijn aansnijden. Helemaal top. Vervolgens heerlijk relaxen op het strand en de zonsondergang bekeken. Hoewel het die dag vrij bewolkt was, hadden we een kraakheldere zonsondergang. Eigenlijk is de hemel op zijn mooist als de zon onder is gegaan en de wolken een rood-oranje gloed krijgt. Uiteraard mooie plaatjes geschoten hier! Die avond besloten Keith en Eric naar Guayaquil te gaan. Ik wilde graag nog een dag blijven omdat ik het wel naar mijn zin had en graag weer alleen wilde reizen. Het hebben van reisgezelschap is fijn en het maakt dingen makkelijker. Toch pas je je aan op een manier dat je andere dingen doet dan wanneer je er alleen voor staat. Als je doet wat je altijd deed, zul je krijgen wat je altijd had. Tijd voor wat verandering dus!

En die verandering was gelijk voelbaar. Ik verhuisde naar een hostel in het centrum en ontmoette daar gelijk zoveel meer nieuwe mensen. Het Loki hostel waar ik verbleef, behoorlijk party-minded moet ik zeggen, was ik bekend mee uit Salta en La Paz. Deze was toch wel de mooiste met een groot zwembad, goed eten en luxe hangmatten, ook nog gelegen aan het strand was helemaal top. De volgende dag was m'n moeder jarig dus kon een skype-call niet uitblijven. De verbinding viel tegen, maar toch leuk om iedereen weer even te zien! De rest van de dag aan het zwembad en het strand doorgebracht. Ook nog op de valreep met Amanda uit Australie kunnen meeten, die ik ken van de Torres del Paine. Het was tevens haar verjaardag. Die avond besloot ik mijn reis te vervolgen naar Equador en de bus te nemen naar Cuenca. Dit stadje zou veel culturele highlights bezitten en is op de route naar Quito. He gedoe omtrent mijn paspoort voor de Galapagos zou daar verholpen kunnen worden, mits ik op tijd een nieuwe aanvraag. In de tussentijd zou ik een paar dagen in de omgeving kunnen rondtrekken. Bij de bushalte ene Tara, een meisje uit Vancouver ontmoet, die dezelfde kant op ging. Daarmee ben ik nu aan het reizen. Bij de douanecontrole nagevraagd hoe het zit met het betreden van de Galapagos. De vrouw achter de balie zei dat dit geen probleem zou moeten zijn, omdat mijn visum mij voldoende tijd verstrekt. Dit betekent dat ik niet hoef te haasten naar Quito. Ik vertrouw erop dat dit gaat lukken! Zou zo tof zijn...

Cuenca, 11 maart 2014
Aangekomen in Equador! Het land dat ik wist dat niet zou komen is eindelijk hier. Een welkom met een helse busrit richting 2400 m was niet wat ik had verwacht, maar ik was blij dat ik er was. Tara wist een goed hostel en dit leek me prima. Die dag gelopen richting Mirador Tudi en door het centrum. Cuenca is een welkome afwisseling van koloniale gebouwen, goede infrastructuur en prachtige muurschilderingen. Omringd door groene heuvelruggen beschikt de stad over een prachtige, haast on-Zuid Amerikaanse allure. Op straat nog even een Churimoya op de kop getikt voor lunch. Terug in het hostel zelf gekookt.

De volgende dag met een andere jongen uit Canada en meisje uit Seattle een taxi gepakt richting Parque Nacional El Cajas. Dit is een park dat bestaat uit ontzettend veel meren die ooit gletsjers waren. Cajas betekent koud, en daar waren we totaal niet op voorbereid. Het regende vrij hevig, wat een wandeling door het park bemoeilijkte. Vanwege haar unieke klimaat is Cajas een broedplaats voor een rijke flora en fauna. Na een tijdje stopte het met hard regenen en hebben we een klein beetje gelopen. Zeker de moeite waard als je je erop gekleed bent.

Ik ben nu weer bij de busterminal van Cuenca, wachtende op de bus in noordelijke richting naar Banos. Een dorp dat bekend staat om haar rijke outdoor activiteiten en thermen. Ben benieuwd!

Ik hou jullie op de hoogte. Het allerbeste,

Brian