One does not simply walk into Torres del Paine..

Bariloche, 23 januari 2014,


Lieve mensen,

Na ruim een week radiostilte - waarin ik vrijwel geen mogelijkheid heb gehad tot telecommunicatie - is de mogelijkheid eindelijk daar om jullie te updaten. Ontzettend bedankt voor jullie reacties op de vorige blogpost, mijn eigen foto's, en de ietwat suggestieve opmerkingen bij foto's waar ik word vergezeld door lieftallig Argentijns reisgenootschap.

Momenteel bevind ik mij in Bariloche. Een heuvelachtig stadje in het midden van Argentinië wat een beetje aandoet als Zwitserland. De vlucht vanaf Calafate was prima, alhoewel ik de klassieker heb gemist. Mijn vlucht vanaf Puerto Iguazu naar El Calafate ging helaas minder gesmeerd. Ik heb 2 uur gewacht en 2 vluchten moeten overslaan op Cataratas (Iguazu), waardoor ik mijn overstap heb gemist in Buenos Aires. Bij aankomst in Buenos Aires was het 17.30 en de volgende vlucht naar Calafate zou de volgende ochtend om 07.00 gaan. Die nacht heb ik overnacht in een hostel in BA. De volgende ochtend bleek de vlucht om 07.00 vol te zitten, al werd mij toch geadviseerd bij de gate te melden. Er zou een volgende vlucht 45 min later naar Calafate gaan, dus zeiden ze dat ik het beste mijn backpack als handbagage mee kon nemen. Bij de bagage check kon ik daardoor mijn Victorinox-mes van papa inleveren. Daar had ik gewoon niet bij stil gestaan. Het was flink balen. Wel kon ik mee met de vlucht van 07.00.

Vanaf de luchthaven - zeg landingsbaan - van El Calafate een minibusje naar het dorp duurt ongeveer 30 minuten. Het is een rustiek dorpje gelegen in het zuiden van Argentinië. Het ligt aan het Lago Argentino, het op een na grootste meer van Argentinië. Als je hier loopt waan je je in een soort wintersport oord. De plaatselijke winkelstraat is aangekleed met diverse boetiekjes, outdoor-winkels, pizza-tentjes en reisorganisaties. Het enige wat mist is het gekraak van sneeuw dat onder je moonboots vandaan komt. Want erg koud is het hier niet. De temperatuur schommelt tussen de 5 en 15 graden, met hier en daar koel briesje. Voor Patagonische begrippen is het hartje zomer. De grootste trekpleister van Calafate is de reusachtige Perito Moreno gletsjer. Bij aankomst in hostel Pioneros direct een trip voor de volgende dag naar de gletsjer geboekt. De bus naar Puerto Natales een dag later, waar je naar de Torres del Paine kunt, ook gefixt. In het hostel vrijwel direct kennis gemaakt met een aantal ijverige Nederlandse reizigers die ook naar de gletsjer gingen. Maarten en Sietske, een heel aardig stel uit Amsterdam, en Michael, een zeer enthousiaste vent uit Alkmaar. Het grappige aan nederlanders ontmoeten in het buitenland is dat je als een soort magneet aan elkaar vastklampt. Het lijkt ook alsof je veel aardiger bent voor elkaar buiten de Nederlandse grenzen. Het zal ermee te maken hebben dat je, waar je ook bent, je toch een beetje thuis kunt voelen. Over thuis voelen gesproken, die avond heb ik geprobeerd Sambal Goreng Boontjes te maken. Met veel chilipeper en paprika in plaats van sambal, en geen salam-bladeren maar oregano en tomatenpuree, stond er een gezonde maaltijd op tafel. Ik was best een beetje trots aangezien andere backpackers schrale hamburgers stonden te bakken. Ik noem het Sambal Goreng Gaucho. Recept op aanvraag.

Parque Nacional los Glacieres, 14 januari 2014
Omstreeks 8.30 werden we opgehaald door een grote touristenbus die ik normaal gesproken belachelijk maak. Op naar de Perito Moreno! Het voordeel was dat er een engelse tourguide was en dat er zo nu en dan werd gestopt voor een informatief verhaal. Zo blijkt dat condors - naast zwanen - monogaam zijn en vrijwel altijd in paren vliegen op zoek naar eten. Wat een liefde. De busreis duurde ongeveer 2 uur. Vlak voor aankomst zijn we even uitgestapt voor een korte wandeling langs het meer tegenover de gletsjer. Van een afstand is het al een zeer indrukwekkend ding. Eenmaal dichterbij begrijp je waarom dit de mooiste gletsjer is van Patagonië. Over een lengte van ongeveer 5km, toren ijstoppen van wel 50 meter hoog boven het blauwgroene meer uit. Zover je kunt kijken strekt de gletsjer zich uit over het gebergte. Wanneer een ijsschots er van af valt geeft dit een oorverdovend geluid. Je moet echter goed opletten, aangezien je het geluid pas hoort als het ijs al is gevallen. Overigens is de Perito Moreno is een van de weinige gletsjers die uitdijt in plaats van smelt. Nadat we door het aangelegde park hebben gelopen, zijn we de boot in gegaan om de gletsjer van dichtbij te aanschouwen. Dan zie je pas echt hoe immens groot dat ding is. Het mooie is dat je tussen de ijsschotsen in helder blauw ijs ziet. Hoe blauwer, hoe minder lucht erbij zit en hoe hoger de dichtheid van het ijs. 's Avonds terug in het hostel gezellig met z'n allen gegeten.

Puerto Natales, 15 januari 2014
De volgende dag was het tijd om de bus te nemen naar Puerto Natales. Een 4 uur durende bus brengt je richting het zuidwesten over de grens met Chili naar dit dorpje. Over het algemeen lijkt het erg op El Calafate: winkelstraat, boetiekjes en gelegen aan een meer. Het enige wat wezenlijk anders is, is het verschil in valuta. Vanuit dit dorp vertrekken veel backpackers richting de befaamde Torres del Paine. Tijdens m'n trip naar de Perito Moreno werd ik tevens vergezeld door ene Babette, een gynaecologe in opleiding uit Rotterdam. Babette (werd al snel Babs) is er eentje die denkt wat ze zegt en zegt wat ze denkt. En als dat soms iets te snel gaat voor je, en je vraagt of ze iets langzamer wil praten, dan zal ze zeggen dat je sneller moet denken. Supermooi! Aangezien we tegelijk de Torres del Paine wilden doen, leek het ons handig om de gehuurde spullen te delen. Zodra je aankomt in Puerto Natales word je gelijk in een soort backpackers wervelwind gegooid. We kwamen net op tijd om de briefing in Base Camp mee te pakken. Dit is een soort kroeg die kampeerspullen verhuurt en informatie verschaft over het park. De meest gangbare route van de Torres del Paine is de 'W'. Een route die op de kaart een w vormt. Het werd geadviseerd om hier 5 dagen voor uit te trekken. Babs en ik kwamen tot de conclusie dat wij het wel in 4 dagen zouden kunnen. Na de briefing hebben we allerlei kampeerspullen ingeslagen: tent, slaapzakken, matjes, gasbrander etc. Aangeraden werd om wandelstokken te huren, maar dat vond ik iets te voorbarig. Als tip hadden we tevens mee gekregen dat het slim is om ontbijtzakjes te prepareren met granola, verse noten en melkpoeder. Water erbij en klaar. Als avondeten hadden we pakken pasta gekocht, saus en een knoflook. Lunch werd koekjes met noten. Toen ik 's avonds m'n tas wilde inpakken en eigenlijk alleen m'n slaapzak erin paste, moest ik wel lachen. Hoe in hemelsnaam ga ik dit allemaal meenemen? Gelukkig zijn daar de buitenbeugels aan je backpack. Er kon echter geen zakdoek meer bij. Ik sliep in hostel The Singing Lamb en daar lag een gitaar voor iedereen om te gebruiken. Paar liedjes gespeeld en toen gaan slapen op een matras wat ik de komende dagen erg zou gaan missen.

Parque Nacional Torres del Paine, 16 januari 2014
Donderdagochtend om 11.00 vertrok onze bus richting Parque Nacional Torres del Paine. Voor de Lord of the Rings fans onder ons; Torres del Paine is een soort Midden Aarde. Bossen, riviertjes, meren, bergen, gletsjers, watervallen. De natuur is er werkelijk adembenemend en de enorme verscheidenheid aan landschappen volgen elkaar in rap tempo op. Omstreeks 13.00 zijn we aangekomen om nog een korte briefing te krijgen over de gebruiken in het park. De Chilenen zijn als de dood voor kampvuurtjes. In 2011 is door een Israëlische kampeerder tienduizenden hectare bos van het park afgefikt. Vandaar dat er een fikse boete van 2 miljoen Chileense peso's op staat (ongeveer 3000 euro) en een potentiële gevangenisstraf van enkele maanden. Opzettelijk brandstichten en je bent helemaal de sjaak... Vandaar dat je alleen je gasstel mag gebruiken in daarvoor aangelegde hutjes.

Het is gebruikelijk om de w van west naar oost te doen. Een bus en een boot brengen je van oost naar de westkant van het park. We kwamen om 14.00 aan in het kamp. Aangezien ons schema strak was hebben we snel de tent opgezet en de linkerpoot van de w heen en terug gelopen. Volgens de kaart was dit 3,5 uur heen en 3,5 uur terug lopen. Zonder onze backpacks zouden wij het wel sneller lopen. Tijdens de route zie je met name in de linkerpoot van de w waar de bosbrand het park het hardst getroffen heeft. Het geeft een mystiek effect aan het bos. De bomen zijn zwart-wit verkoold en geven een levenloze impressie. Als je er loopt heb je het idee alsof de reusachtige spin Shelob elk moment tevoorschijn kan komen. Uiteindelijk na 2 uur en 55 minuten aangekomen op de top, wat uitzicht biedt over Glacier Grey. Prachtig!

Helaas was de euforie op dag 1 van korte duur. Op de weg terug kreeg ik last van een 2 jaar oude blessure aan m'n rechterknie. Zodra ik deze overbelast gaat dit geleidelijk meer pijn doen. Voorheen heb ik dit altijd kunnen ondervangen met fysio-oefeningen. Echter is dit nooit dermate getest met een duurloop. Het enige voordeel was dat ik mijn eigen 'medico' bij me had (die niks van gewrichten weet, maar het idee alleen werkt al genezend). We hebben wat stokken uit het bos getoverd en zijn rustig naar beneden gelopen. We besloten te kijken hoe de knie morgen zou voelen.

Dag 2 stond de middelste poot van de w op het programma en vervolgens een klein stukje richting het volgende kamp. Bij elkaar zo'n 10,5 uur. Ondertussen bleek onze ambitieuze 4-dagenplan in de soep te vallen. Dit maakte niet zo heel veel uit, aangezien onze bus terug naar El Calafate toch een dag later zou vertrekken. Bij het ontbijt bleek dat we geen melkpoeder hadden gekocht, maar kokosmelkpoeder. Ik vond het geweldig, in tegenstelling tot Babette. Ik heb nog nooit iemand zo zuur zien kijken. M'n knie was echter niet veel beter dan de avond ervoor en het leek erop dat het voortzetten van de trip de toestand alleen maar zou verslechteren. Daarnaast is het lastiger om uit het kamp te komen als ik ermee door zou lopen. Mijn voorwaarde om door te lopen was om m'n knie in te tapen. Ibuprofen is met dit soort blessures niet aan te raden. Helaas had ik geen sporttape bij me en de plaatselijke minimarkt bleek dit ook niet te hebben... Terwijl ik in de zon bij het picknicktafeltje zat voor mn tent, zag ik de buurman in de weer met - jawel - sporttape! Al snel bood hij mij wat van dat plaktape aan en dat voelde eigenlijk wel vrij stevig. De volgende dag en de dag erna zou ik het gewoon rustig aan kunnen doen en geen extreem lange hikes maken. Die man moet een engel geweest zijn want ik heb de verdere dagen vrijwel geen last gehad van m'n knie. Alleen de middelste poot heb ik op dag 2 overgeslagen. Babette deed hem wel, en in de tussentijd heb ik heerlijk liggen vertoeven langs een beekje. Het weer was fantastisch en heb fijn een boekje zitten lezen op een paar rotsen waar dat eigenlijk niet mag. Zelfs nog even tijd gehad om wat kleren te wassen. Het leven is goed!

Dag 3 was het weer nog beter en na een korte hike richting campamento Los Cuernos hebben we het daar wederom enorm chill gehad. Ik werd daar zowaar verrast met: koud pils! Wauw dat was fijn. Unieke aan dat blikje bier was niet alleen dat ie goddelijk smaakte, maar ook dat de afbeelding op het blikje de panorama van Los Cuernos had. Kortom, er was geen betere plek/tijd om dat blikje soldaat te maken. Dag 4 stond een hike van 8 uur op het programma, die we uiteindelijk in 5 uur hebben gedaan, zonder enige problemen. De wandeling ging langs de tweede onderkant van de w, waar je langs een groot meer liep. Overigens hebben alle meren hier een andere kleur, van azuurblauw tot donkergroen. Heel erg mooi! Op dag 5 werd geadviseerd om de wekker om 03.30 te zetten om naar de top van Las Torres te gaan, om de gelijknamige Torres del Paine te bewonderen tijdens zonsopgang. Op een heldere dag schijnt de zon dan op de oranje kleurende bergtoppen van de Torres. Dit in combinatie met het blauwe meer wat ervoor ligt is echt schitterend. Helaas liet mijn wekker het die nacht afweten en werden we om 04.05 wakker... Snel aangekleed en met zaklampjes naar de top lopen. De wandeling was vrij stijl met veel rotsen. Toen we aankwamen was de zon er gelukkig nog niet. Dat zou ook nog wel even duren want het was helaas vrij bewolkt. Wel hele mooie plaatjes geschoten! (zie facebook) Babette had het advies om je slaapzak mee te nemen ter harte genomen. Want eenmaal op de top beweeg je niet of nauwelijks en ben je in no-time weer koud. De weg terug naar beneden verliep soepel en zat de stemming er goed in. Nog een paar laatste Smeagol persiflages voor we beneden waren en de trip zat erop. Ben erg blij dat ik hem heb kunnen afmaken. Dit had ik absoluut niet willen missen!

De bus naar huis was er een waarin je slaapt als een baby. Bij de grenscontrole gebeurde er wel iets vreemds. 4 Israëlische backpackers kwamen de grens niet over. Naar verluidt hadden zij vuur gebruikt buiten de daarvoor bestemde plaatsen en werden daarvoor gearresteerd. Hoe dom kun je zijn. De volgende dag stonden ze op de voorpagina van de lokale nieuwskrant. Overigens stikt het overal van de Israëliërs. Ze komen allemaal net uit hun dienstperiode in het leger en denken dat ze alles kunnen maken. Niet het meest vriendelijke volk. Verder wil ik er geen pijpenkrullen aan vuil maken. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten, zou oma zeggen.

Als ik uit het raam kijk in mijn hostel in Bariloche, zie ik dat de wolken beginnen op te klaren. Ik ga zometeen maar eens een fietsje huren en de omgeving verkennen. Bariloche staat tevens bekend om haar rijke voorraad aan chocolade winkeltjes. Heel vervelend. Je zou denken dat een aanbodoverschot prijsdrukkend werkt, maar dat valt vies tegen. Blijkbaar komen de mensen hier ook voor de chocola. Als je iets maar voldoende aanprijst willen mensen het vanzelf hebben. Daarnaast zijn Argentijnen dol op Dulce de Leche, een soort caramel. Stroopwafels zouden hier als warme broodjes over de toonbank gaan. Wie weet!

Vannacht staan we vroeg op voor de andere klassieker, Federer - Nadal! Deze ga ik niet missen. Nu hopen dat m'n wekker het met me eens is. Heel veel liefs vanuit hier en tot volgende week!

Brian